6: Portretgesprek met Roberto Payer, ‘de beste hotelier ter wereld’.

Transcript

Hotelvak – Aflevering 6

Gesprek met Roberto Payer (Luxury Hotel & Travel Consultant)
Host: Roel van Gils

[00:00] Introductie

Roel van Gils:
Lightspeed Restaurant, het toonaangevende platform voor de beste horecaondernemers wereldwijd.

Welkom bij Hotelvak, de podcast – een podcast over ondernemen in de hospitalitysector.

Vandaag ben ik voor deze podcastopname on the road. Ik zit in de RAI in Amsterdam en tegenover mij zit, ja… ik denk dat ik het zo wel mag zeggen: een levende legende uit de internationale hotellerie – Roberto Payer.

Eind jaren zestig kwam hij als jonge Italiaanse immigrant naar Amsterdam met één droom: de baas worden van een groot hotel. Meer dan een halve eeuw later kunnen we gerust zeggen dat die droom is uitgekomen. Hij stond aan het roer van het Hilton Amsterdam, opende het Waldorf Astoria aan de Herengracht en groeide uit tot één van de meest invloedrijke hoteliers ter wereld.

Maar vandaag gaat het niet om de cijfers, niet om de kamers of de sterren – maar om de mens achter de naam. Over wat gastvrijheid werkelijk betekent, wat hem heeft gevormd en hoe zijn blik op stijl, respect en service het vak blijvend heeft veranderd.

Ook is hij president-commissaris van de Nederlandse kunstbeurs, en dat is de reden dat we vandaag in de RAI zijn. Online omschrijft hij zichzelf als luxury hotel and travel consultant. En anno 2025 is er nog iets nieuws: er is een biografie over hem verschenen, geschreven door Ronald Okhuizen: Welkom, ‘Hoe het hoort volgens Roberto Payer, de beste hotelier van de wereld’ – een boek vol verhalen, wijsheid en levenslessen.

Precies wat we in deze aflevering hopelijk ook gaan ontdekken.

Roberto, kun je leven met deze intro?

Roberto Payer:
Ja, dat klinkt redelijk goed.

Roel van Gils:
Moet er nog iets aangevuld worden?

Roberto Payer:
Nee, als begin is het oké.

[01:46] Over Venetië verlaten en naar Nederland komen

Roel van Gils:
Je bent geboren vlak bij Venetië – een prachtige omgeving. Ik vroeg me af: daar ga je toch nooit zomaar weg? Waarom vertrok je naar het koude, kille Nederland in de jaren zestig?

Roberto Payer:
Je hebt gelijk: ik woonde drie kwartier van de zee en drie kwartier van een skigebied. Maar als je een droom hebt, écht een droom, dan moet je die volgen. Ik was acht jaar toen ik voor het eerst voelde dat ik in een hotel wilde werken. Ik was met mijn ouders in een hotel en ik vond het fantastisch.

Alleen: in Italië zijn de meeste hotels familiebedrijven. En ik wilde niet voor een familie werken – dan had ik net zo goed bij mijn eigen familie kunnen blijven. Ik wilde voor een internationale hotelmaatschappij werken. Dat besef kwam later, maar de basis lag er al toen ik klein was.

Roel van Gils:
Weet je nog wat de trigger was, daar als jongetje?

Roberto Payer:
Ja. Ik stond in de tuin van een prachtig hotel, een imposant gebouw. Ik zag al die mensen die werkten… en één man die alles leek te regisseren. De orkestleider van het geheel. Dat beeld – dat gevoel – heeft me nooit meer losgelaten.

[03:46] Van droom naar strijd: vader, hotelschool en arbeiderswerk

Roel van Gils:
Dan word je ouder, je wilt naar de hotelschool… maar dat ging niet vanzelf, heb ik begrepen?

Roberto Payer:
Nee. Mijn vader wilde niet dat ik in een hotel zou gaan werken. Hij wilde dat ik bij hem kwam werken, in zijn textielbedrijf. Hij wilde niet betalen voor de hotelschool. Dus heb ik zelf gewerkt om het te betalen: druiven plukken, kappen snijden… arbeiderswerk. Om mijn tuition bij elkaar te krijgen.

Roel van Gils:
En toch verliet je Italië. Waarom werd het juist Nederland?

Roberto Payer:
Mijn vader had een vriend die Coppola heette en in Nederland woonde. Die vertelde dat hier het Hilton was. En toen… ja, toen ben ik gegaan.

Ik pakte mijn paspoort – mijn vader wilde niet dat ik ging, maar in die tijd bestond de EU niet. Met de identiteitspas kon je via het Verdrag van Rome toch naar Nederland. Dat maakte de stap makkelijker.

[05:46] Aankomen in Nederland

Roel van Gils:
Hoe ging dat praktisch? Met de trein? Met de bus?

Roberto Payer:
Met het vliegtuig. Ik kwam aan op Schiphol, ging naar de vriend van mijn familie — die eerste stap was niet zo moeilijk. Alles daarna wél.

Je moest je verblijfsvergunning regelen, je moest jezelf zien te presenteren, je sprak de taal niet… alles was nieuw.

Maar als je gelooft in je droom, dan is het niet zo moeilijk.

[07:12] Over ouders, verwachtingen en keuzes

Roel van Gils:
Je vader wilde dus dat je bleef. Hoe moeilijk was dat conflict?

Roberto Payer:
Ouders willen het beste voor hun kind, maar ze denken niet altijd na over wat het kind zélf wil. Dat is een probleem dat veel voorkomt. Ik begrijp het – maar ik moest mijn eigen pad volgen.

Niet ieder kind heeft de kracht om tegen zijn ouders in te gaan. Ik moest dat wel doen.

Roel van Gils:
Je moeder stond wel achter je?

Roberto Payer:
Ja. Zij stuurde me soms geld. Ik had het ongelooflijk moeilijk die eerste jaren: ik leefde van 30 of 40 gulden per maand. Maar ik ging nooit terug. Geen seconde.

[09:01] Aarden in Nederland en de taal leren

Roel van Gils:
Wat maakte dat je toch bleef, ondanks dat alles zo moeilijk was?

Roberto Payer:
Omdat ik voelde dat ik kon groeien. Je voelt respect, je ziet kansen. En wat betreft de taal: de eerste twee jaar deed ik er weinig mee. Tot ik bij een toneelstuk van Shakespeare was, in de Stadsschouwburg. Eric Schneider speelde Hamlet in het Nederlands.

Ik zat op de derde rij en dacht: als iemand zó mooi Nederlands kan spreken, dan wil ik deze taal leren.
Daarna nam ik les – één keer per week – bij een Italiaanse lerares op de P.C. Hooftstraat.

En ik was brutaal genoeg om gewoon Nederlands te praten, ook al was het slecht. Dat moet je durven.

[11:13] Vrienden maken in Nederland

Roel van Gils:
Nederlanders kunnen wat stug zijn. Was het moeilijk om vrienden te maken?

Roberto Payer:
Helemaal niet. Ik heb hier nooit moeite gehad met vrienden. Mijn oudste vriendin — ze is net overleden – kende ik sinds die tijd. Ik voelde me welkom hier.

[12:22] Wanneer wist je: “Ik hoor hier thuis”?

Roel van Gils:
Wanneer kwam het besef: dit is mijn plek, dit is mijn leven?

Roberto Payer:
Ik heb er nooit over nagedacht. Ik voelde het. Ik was als een vis in het water. Natuurlijk waren er moeilijkheden – maar die heeft iedereen.

[13:00] Eerste baan in het Hilton: de realiteit

Roel van Gils:
En dan kom je bij het Hilton. Hoe was dat?

Roberto Payer:
Ik moest via de personeelsingang naar binnen – dat voelde als een klap. Je bent 19 en je wil door de hoofdingang, maar dat mocht niet. Dan moest ik testen doen, examens, en uiteindelijk begon ik met borden dragen.

Niet mijn droom, nee. Maar ik besloot de beste te worden in wat me gegeven werd.

En dat zagen ze.

[14:41] Durven spreken – maar op de juiste manier

Roel van Gils:
Je had dus al jong het lef om verbeteringen aan te dragen?

Roberto Payer:
Ja, maar je moet het juist brengen. Niet brutaal. Eerst bewijzen dat je iets kunt. Dan wordt je kritiek gezien als een bijdrage, niet als arrogantie.

En dat heb ik mijn hele leven zo gedaan.

[16:07] Impulsiviteit, lange tenen, kritiek en groei

Roel van Gils:
Ben je impulsief?

Roberto Payer:
Veel te impulsief. En ik heb lange tenen. Als je daar op gaat staan, moet je oppassen.

Maar als je ouder wordt, leer je: kritiek is geen aanval. Het is iemand die je wil helpen. Dus je moet denken: wat aardig dat hij dat zegt.
Dat lukt me nog steeds – al moet ik soms tot tien tellen.

[17:12] Over spijt, keuzes en het sterfbed van zijn vader

Roel van Gils:
Je zei net: als ik morgen zou sterven, heb ik geen spijt. Maar je vader is op een gegeven moment overleden. Dat is voor ieder kind emotioneel. Toch is het tussen jullie op het sterfbed weer goed gekomen?

Roberto Payer:
Het was eigenlijk al eerder goed gekomen. Mijn vader had suikerziekte en moest zijn been laten amputeren. Ik ben teruggegaan om hem te helpen bij zijn eerste stappen met dat nieuwe been. We waren weer dicht bij elkaar.

Later moest hij voor een kleine ingreep naar het ziekenhuis, en dat ging fout. Maar vlak daarvoor zei hij tegen mij: ik ben trots op je. Hij begreep dat ik bereikt had wat ik wilde.

In het leven moet je accepteren dat anderen anders denken dan jij. Ouders willen het beste voor je, maar dat is niet altijd hetzelfde als wat jij wilt.

Roel van Gils:
Maar jullie hadden vijf jaar geen contact gehad, toch?

Roberto Payer:
Ja, vijf jaar.

Roel van Gils:
Wat was het moment dat je besloot om tóch weer contact te zoeken?

Roberto Payer:
Toen ik hoorde dat hij suikerziekte had. Ik ben gewoon gegaan. Punt.

[19:10] Over terugkeren, ziekte en verantwoordelijkheid

Roberto Payer:
Ik ging naar hem toe en zei: pa, ik ben hier voor jou. Ik had hem daarvoor al bezocht toen hij gezondheidsproblemen had. Ze dachten dat hij aan het dementeren was, maar ik vond uit dat hij aan het begin van gangreen zat. Dat hebben ze toen ontdekt.

Toen hij later een nieuwe prothese kreeg, ben ik teruggegaan om hem te helpen. Hij is mijn vader. Ik ben dol op hem.

Roel van Gils:
Maar waarom vijf jaar geen contact?

Roberto Payer:
Omdat ik niet kon accepteren dat hij niet zag wat ik wilde doen. We waren allebei eigenwijs. Dat zit in de familie, ja.

[20:27] Italiaanse gastvrijheid vs. Nederlandse gastvrijheid

Roel van Gils:
Dat brengt me op gastvrijheid. Italiaanse gastvrijheid is anders dan Nederlandse gastvrijheid. Hoe slaag jij erin om hier zo succesvol te zijn?

Roberto Payer:
Iedereen vindt het fijn om leuk ontvangen te worden. Je hoeft geen geld te hebben om gastvrij te zijn. Je kunt iemand een bord spaghetti geven op een kale tafel, of op een mooi gedekte tafel met een kleed, bestek, bloemen en een kaarsje. Dat is een totaal andere ervaring.

Gastvrijheid gaat over aandacht, niet over luxe.

[22:02] Medewerkers motiveren in gastvrijheid

Roel van Gils:
Hoe heb jij je medewerkers geleerd om gastvrijheid op die manier te zien?

Roberto Payer:
Door het te laten zien. Door ze een simpele oefening te geven: zet de tafel perfect recht, met bloemen precies in lijn. Laat ze vervolgens de bloemen verschuiven. Laat ze met gesloten ogen het verschil ervaren. Dat is hoe je sfeer leert.

Maar uiteindelijk gaat het niet alleen om techniek. Het gaat om wat je van binnen voelt, en dat naar buiten brengen.

[23:08] Psychologie en sociologie in de hotellerie

Roel van Gils:
Moet je als hotelier niet eigenlijk ook psycholoog of socioloog zijn?

Roberto Payer:
Je moet het leren. Het is geen psychologische opleiding. Het gaat erom dat je leert wat mensen willen. Dat je weet dat een Arabische vrouw soms niets mag aannemen uit jouw hand. Of dat sommige gasten fruit willen, anderen chocolade. Je moet internationaal leren denken.

[23:46] De opening van het Waldorf Astoria

Roel van Gils:
Op een gegeven moment kwam een droom uit: jij mocht het Waldorf Astoria openen. De next step in je carrière?

Roberto Payer:
Voor mij was dat de finale. Niet omdat ik carrière wilde maken – dat interesseert me niet – maar omdat ik van het product houd. Ik had de kans om het beste hotelmerk ter wereld te positioneren.

Iedereen heeft mooie kamers. Blauw, groen, rood… allemaal prachtig. Maar het gaat niet om de kamer. Het gaat om hoe iemand zich voelt.

Dus heb ik een compleet script gemaakt: van het moment dat iemand op het vliegveld aankomt tot het moment dat hij het hotel weer verlaat.

[25:02] Gastvrijheid begint al op het vliegveld

Roel van Gils:
Geef eens een voorbeeld. Wat gebeurt er op het vliegveld?

Roberto Payer:
Als de gast arriveert, staat daar een chauffeur die de naam kent. Maar je zegt nooit: hoe was uw reis? Misschien heeft iemand drie kwartier in de file gestaan of op de bagage gewacht. Je begint daar niet over.

En dan het openen van de deur: iedereen pakt de deur rechts en trekt die open. Maar dat is fout. Je loopt eerst naar links, legt je arm boven de deuropening zodat de gast zijn hoofd niet stoot, dan help je de gast naar buiten, en dan pas loop je terug om de deur te sluiten.

Die details herinnert iemand zich. Niet de kleur van de muren.

[26:39] De grootste misvatting in de hotellerie

Roel van Gils:
Is dat de grootste misvatting in de hotellerie? Dat het gaat om mooie kamers en luxe douches?

Roberto Payer:
Ja. Die dingen zijn de basis. Ze zijn nodig voor je reputatie. Maar daarna gaat alles over mensen. Over je team, over de ervaring die je creëert.

[27:33] Het werk zelf missen?

Roel van Gils:
Mis je het soms om zelf op de werkvloer te staan? De deur open te houden, het contact met de gast?

Roberto Payer:
Nee. Het is over voor mij. Maar in mijn masterclasses komt dat allemaal weer terug, en dat vind ik leuk.

[28:12] Masterclasses: wat leert hij mensen?

Roel van Gils:
Wat zijn de meest gestelde vragen?

Roberto Payer:
Aan het einde van mijn masterclass krijgen deelnemers opdrachten om te bedenken hoe ze hun omgeving kunnen verbeteren. En ik leer ze dat je een schoonmaakster geen schoonmaakster noemt, maar een office attendant. Dat geeft waarde. Ze doen veel meer dan schoonmaken.

Roel van Gils:
Zijn dat eye-openers?

Roberto Payer:
Dat hoop ik.

[29:26] Discussies tijdens masterclasses

Roel van Gils:
Heb je wel eens discussie tijdens masterclasses?

Roberto Payer:
Ja, zeker. Maar niemand heeft ooit gezegd dat wat ik zeg niet werkt.

Ik leg uit dat je een visie moet hebben, dat je die moet uitvoeren, toepassen, opnieuw bekijken en soms aanpassen. Niets is ooit klaar. Je moet blijven toetsen.

[30:34] Manager of hotelier?

Roel van Gils:
Ben je een betere manager of een betere hotelier?

Roberto Payer:
Voor mij is dat hetzelfde. Als je visie hebt, moet je die kunnen overbrengen. Dat is het moeilijkste als je veel medewerkers hebt.

[30:51] Hoe breng je je visie over? Drie tips

Roel van Gils:
Kun je twee of drie concrete tips geven aan luisteraars – managers, hoteldirecteuren, familiebedrijven?

Roberto Payer:
Ik gebruik een rond schema. Het begint met visie. Dan uitvoering. Dan introductie. Dan analyse. Dan aanpassing. En opnieuw de vraag: past dit nog bij mijn visie? Je blijft rondgaan. Niets is statisch.

[32:14] Iedereen mee krijgen: de kantinetafel van 30 personen

Roel van Gils:
Een ander voorbeeld?

Roberto Payer:
Ja. In de personeelsruimte – wat ik het restaurant noem, niet de kantine – heb ik een enorme tafel laten maken, voor 30 mensen. Geen aparte hoekjes voor managers of kamerservice. Iedereen zit door elkaar.

Dan praat een kamermeisje ineens met iemand van technische dienst, of met de receptionist. Zo breek je muren af.

[33:41] Openheid onder collega’s

Roberto Payer:
Je moet openheid creëren. Durft een medewerker te zeggen dat hij zich slecht voelt omdat hij thuis problemen heeft? In 99 procent van de gevallen durven mensen dat niet.

Maar als je de afstand wegneemt, gebeurt dat wél.

[34:59] En jijzelf dan?

Roel van Gils:
En jij? Deel jij dat ook als je aan die tafel zit?

Roberto Payer:
Ja. Als ik een slechte dag had, zei ik dat. Of tegen mijn assistente: hou vandaag mensen bij me weg, ik ga niet lekker.
Maar ik vertel niet de details, want dan trek je anderen jouw problemen in. Dat is niet correct.

[35:00] Over alcoholgebruik, minibars en trends

Roel van Gils:
Onze partner Lightspeed doet onderzoek naar horecatrends. Eén van de resultaten: meer dan de helft van de gasten bestelt alcohol bij het eten. Ervaar jij dat ook in de hotellerie? En worden minibars nog wel gebruikt?

Roberto Payer:
Non-alcoholisch drinken is tegenwoordig normaal. Tien jaar geleden was het lastig, nu is het een lifestyle. Restaurants moeten voorbereid zijn: goede non-alcoholische wijnen en bieren.

De minibar? Die verdwijnt. Het is te duur voor hotels om te onderhouden en gasten halen hun drank tegenwoordig buiten het hotel. Ik zou hem afschaffen.

[37:35] De autobiografie: waarom een boek over hem verscheen

Roel van Gils:
En toen was daar ineens een biografie over jou. Hoe voelde dat?

Roberto Payer:
Het was niet mijn idee. Ronald Okhuizen heeft alles verzameld: kranten, radio, tv, interviews, archiefmateriaal. Drie, vier dozen vol. Hij wilde het schrijven. Ik heb alleen maar gelachen en gedacht: wie wil er nou een boek over mij lezen?

Roel van Gils:
Maar je zei eerder dat je ook een ego hebt. Streelde dat je dan niet?

Roberto Payer:
Nee. Helemaal niet. Ik vond het vooral grappig dat iemand het wilde schrijven.

[38:53] De boodschap aan jongeren

Roel van Gils:
Wat wil je dat mensen leren uit je boek?

Roberto Payer:
Dat iedereen in dit land kansen heeft – ook jongeren met een andere achtergrond. Maar je moet presteren. Minder klagen. En vooral: Nederlands leren. Dat is nummer één. Zo integreer je. Zo begrijp je het land. En dan kan je alles bereiken.

[39:49] Het gaat niet alleen over hotellerie

Roberto Payer:
Het boek gaat niet alleen over hotels. Hotellerie is maar een klein deel van mijn leven. Het gaat over visie, over accepteren dat je soms niet bereikt wat je wil, en dan nóg harder werken. Dat geldt voor elk vak.

[40:02] Jongeren en het hotelvak

Roel van Gils:
Hoe kijk je nu naar jongeren in Nederland?

Roberto Payer:
Ik heb in mijn leven 40.000 tot 50.000 mensen aangenomen. Als je naar een hotelschool gaat, zegt iedereen: ik kan goed met mensen omgaan en ik spreek talen. Maar niemand vertelt wie ze zelf zijn of wat ze écht willen.

Ze zeggen allemaal dat ze in marketing of HR willen werken. Maar als je vraagt: wat ga je dan doen? Dan kunnen ze geen antwoord geven. Ze hebben een droom in hun hoofd, gevormd door school, maar ze weten de toepassing niet.

[41:36] De keuze voor de hotelschool: praktische verschillen

Roberto Payer:
Daarom vond ik Leeuwarden zo goed – praktischer. Den Haag is corporate. Maastricht is meer food & beverage. Het is maar net wat bij je past. Maar je moet wel weten wat jouw rol wordt, niet alleen wat je droom is.

[42:08] Zijn eigen carrièrepad en de baan in sales

Roel van Gils:
Maar jij wist dat wel, toen je 19 was.

Roberto Payer:
Ik heb ook moeten leren. Ik wilde ooit sales en marketing doen. Toen ik een baan wilde, zei de Italiaanse directeur: je spreekt geen goed Nederlands, je kunt die baan niet krijgen. Ik zei: hoeveel salesmensen zijn er in Nederland? Zestig? Dan ga ik nu naar IBM. Zestig mensen komen goed Nederlands spreken, en één Italiaan met slecht Nederlands. Wie herinnert men zich? Die ene Italiaan.

Zo heb ik die baan gekregen.

[43:27] Staat er nog een eindpunt op hem te wachten?

Roel van Gils:
Als ik een autobiografie lees denk ik: het leven is voorbij. Maar bij jou heb ik dat niet. Wat is het eindpunt nog? Komt er een nieuw boek?

Roberto Payer:
Ik doe alleen nog leuke dingen. Ik ben dol op ouder worden. Veel mensen vinden het lastig, maar ik niet. Je kunt het toch niet tegenhouden. Ik heb een fantastisch leven gehad. Geen spijt. Niets zou ik opnieuw doen.

[44:21] Een blunder dan?

Roel van Gils:
Heb je iets wat je zou willen vergeten? Een grote blunder?

Roberto Payer:
Ik heb geen grote blunders. Alleen keuzes. Ik heb eens bij het Lido gewerkt, toen ik 24 was. Ik verdiende veel geld, maar na drie maanden wist ik: dit is mijn baan niet. Was het een fout? Misschien. Maar ik leerde ervan dat geld en macht niet mijn motivatie zijn. Uitvoeren wat je denkt – dat is belangrijk.

[45:42] De kunstbeurs PAN Amsterdam

Roel van Gils:
Je bent nu president-commissaris van de kunstbeurs in Amsterdam. Vertel.

Roberto Payer:
Acht jaar geleden vroegen ze mij. De kranten vonden het belachelijk dat een hotelier zich met kunst bemoeide. Maar ze begrepen niet dat de PAN een evenement is – hospitality. Ik bemoei me niet met de kunst zelf. Daar zijn specialisten voor. Mijn taak is zorgen dat het hele evenement klopt.

Het is nu de grootste nationale kunstbeurs van Europa. 45.000 bezoekers. En het wordt elk jaar mooier.

Roel van Gils:
Anders hadden ze je al weggestuurd.

Roberto Payer:
Daar ga ik ook van uit.

[47:12] Wat als je wél zou worden weggestuurd?

Roel van Gils:
Hoe zou je ermee omgaan als je wél werd weggestuurd?

Roberto Payer:
Het is me wel eens gebeurd dat iemand zei: ik wil niet dat je komt. Dat raakt me, ja. Ik ben gevoelig. Je vraagt je af: waarom? Als de reden goed is, luister ik. Maar als iemand zegt: ik vind het gewoon niet leuk, dan wacht ik op het juiste moment. Ik geef het terug. Niet wraak – maar je krijgt het terug.

[49:06] Wat zou je tegen de jongen van acht zeggen?

Roel van Gils:
Als je terugkijkt op je leven: wat zou je tegen de achtjarige Roberto zeggen?

Roberto Payer:
Doe maar wat je gedaan hebt, lieve jongen. Het komt goed.

[49:42] Heeft hij alles verteld?

Roel van Gils:
Heb je alles verteld wat je wilde?

Roberto Payer:
Ik denk het wel. Maar je hebt mijn gevoelige kant nog niet gezien.

Roel van Gils:
Wat had ik dan moeten vragen?

Roberto Payer:
Bijvoorbeeld: hoe ga ik om met fouten? Als ik iets verkeerd doe dat niemand ziet maar ik wel… daar heb ik moeite mee. Ik wil geen fouten maken. Ik ben te veeleisend voor mezelf.

[50:36] Over perfectionisme

Roel van Gils:
Ben je te streng voor jezelf?

Roberto Payer:
Zeker. En dat moet je zijn. Het zit me dwars, altijd. Ik wil de beste zijn. Zelfs nu. Als ik voorzitter ben van de Italiaanse Kamer Van Koophandel, dan móét het de beste zijn. Anders moet ik weg. Alles kan altijd beter.

[51:43] Een laatste levensles

Roel van Gils:
Ik denk dat we je hebben leren kennen als een levensgenieter met visie, maar ook als iemand die streng is voor zichzelf.

Roberto Payer:
Dat klopt. De beste van gisteren is niet goed genoeg. Het kan altijd beter.

[51:57] Afsluiting

Roel van Gils:
Dank voor je gastvrijheid hier in de RAI. Dank voor dit gesprek. En heel veel succes met de beursdagen.

Roberto Payer:
Dank je – het was een plezier.